Ve birkez daha kaybettim...

Ne zaman masum bir bakışa takılsa keskinliğinden utanır gözlerim, kırılır sivri uçları. Yavaşça yere doğru iner, göz bebeklerimdeki yangınlar bir bir söner. Durulur sesim, utangaç bir melodiye dönüşür her cümlem.

Ve tekerrürden bir girdaptır; küçük, dört duvar odamda çalan hüzünlü şarkıların hatırlatışı seni bana. Kanıma dokunur yokluğun. Seni unutturacak bir düş beklerim uykularda. Rüyalarıma düşse yolun ne zaman; canım yanar.

Ve anlarım ki; geceler kaçış değil yokluğundan..

Bazen sebepler ararım kendime seni unutmak için. Sahte sevda masalları anlatırım, yokluğunu uyutmak için. İçinde hapsolduğun kalbimin kilidine anahtar olur diye baktığım gözler, nafile uğraş..

Her gece karanlık çöktüğünde, kapandığımda küçük odama, yalnızlık hüzünlü şarkılar çalmaya başlayacak yine. Ve düşeceksin aklıma. Ve canım acıyacak. Belki gözlerim dolacak.

Ve sen.. Yine gelmeyeceksin..

Ve sen.. Yine bilmeyeceksin.





Bulutların üstünde, Kaf Dağı'nın zirvesindeki zavallı aklım ve çaresizliklerden çareler yaratabileceğine her daim inanan o ( müthiş!) mantığım. Hadi gelinde çıkarın beni bu işin içinden. Hani o çok kendine güvenen ''ben!!'' çık çıkabilirsen saplandığın bu bataktan.

Bîçare yüreğim; işte o çok istediğin enginliğe ulaştın.

Düşünmeden daldığın bu derinlerden nasıl çıkacaksın şimdi? Sonu yok bu batışın. Kanatsız uçmak isteyen umudum. Asıldığın son dalda kopmak üzere. Şimdi ne yapacaksın?

Her daim kapını açık tuttuğun hüzün, mutsuzluğuda koluna takıp yerleştiğinde odana ne halt yiyeceksin bay mükemmel?

Kabul et.

Kaybettin..