bazen hayat adına pek fazla bişeyler veremeyizhep bizden bişeyler istediğini zanederiz.Hep bizden aldığını hem sömürdüğünü zannederiz.Farklı beklentiler içinde kaybolup sürükleniriz.Bizi biz eden şeyleri hep pas geçeriz.üzülmek için varolduğumuzu zannederiz.Hep kaygıların etrafımızı sardığını sevinç adına herşeyin 0 olduğunu zannederiz.Etrafımızdaki herkes tarafından silindiğimizi reset atıldığımızı zannederiz.Diğerlerinin bizden 10000000....lerce farkının olduğunu zannederiz.Hislerimizin his olmaktan çıkıp etrafımızı negatiflik saçtığımızı hiç ama hiç farketmeyiz.Lüzumsuzluğumuzu farkettiğimizi zannederiz ve en sonunda kendimizi ya metrelerce yüksekte yada bir hap kutusunun yanında buluruz son anda aklımıza birşeyler gelmezse sonsuz varoluşta buluruz kendimizi.Ama bazen işler böyle gitmez.tam karamsarlıklar sarmışken 4 bir yanımızı bişeyleri farketmeye başlarız belki nişeylere yöneliriz bize gerçekleri hatırlatan yönergeler.İşte bu noktadan sonra hayatımız sonsuz biçimde değişir.Farkımızın aslında kendimiz olduğunun farkına varırız.Milyarlarca insan arasında sadece kendimizin bu özelliklere sahip olduğunu farkederiz.sadece bu saçlara bizim sahip olduğumuzu ,bu gözlerin sadece bizde olduğunun farkına variriz.İşte o an herşey artık ç
farklı gitmeye başlar.Hayat aslında tozpembe demek şstemiyorum ama kolaylaşmaya başlar.Hayatımızı nasıl olurda bu hale getirdiğimizi sorarız kendimize.eski benden uzaklaşır ve yeni bene doğru harekete geceriz.Umarım hepimizin hayatı bu cümlelerdeki kadar zor geçmez.Hayat boyu başarılar temennisiyle.