Yüregimin kösesinde bir vicdan azabıyla büyütüyorum seni
> Aksam eve geliyorum.
> Kapida kirmizi saçlarla karşılıyorsun beni.
> Sanki bin yildir görmemis gibi siki siki sariliyorsun bana Sevinç
>çigliklari atiyorsun.
> Aksam telasimiz baslamadan önce hep yaptigimiz gibi kucagima
>aliyorum
>seni,artik kucagima sigmasan da.
> Oturup o günü konusuyoruz.
> Bazen "okul harika geçti" bazen "çok kötü geçti" diyorsun.
> Çok kötü geçen günlerde daha sıkı sariliyorum sana. Boynuna daha
>fazla öpücükler konduruyorum.
> Neselendiriyorum seni, gidikliyorum.
> Ya da oturup okuldaki sorunu nasil çözecegimizi konusuyoruz.
> Ama yüregimde bir vicdan azabi büyüyor.
> Okuldaki sirt çantan olmak geliyor içimden.
> "Cebine sigip o okula seninle gidebilsem" diyorum içimden.
> Seni yetistirirken, seni bazen kendi basina halletmen gereken
>islerle ve iliskilerle basbasa birakmam gerekmesinin üzüntüsü doluyor içime.
> "Herseyine karisabilirim müdahale edebilirim ama arkadaslarinla
>olan iliskine karisamam" diyorum.
> Bir off çekiyorum.
> Beraber sofra hazirliyoruz, peçeteleri bardaklari tuzlugu
>yerlestirmek senin görevin.
> Mutfaga gidip geliyoruz arada sohbetimiz devam ediyor.
> Yemekte benim kulagim televizyondaki haberlerde ya da senin gözün
>sevdigin gençlik dizinde.
> Arada birbirimize öpücükler gönderiyoruz.
> Masada durmadan konusuyoruz çünkü biz hiç susmuyoruz seninle.
> Arada sen dalginken seni seyrediyorum.
> Sana baktikça, yüzüne, gözlerine, dudaklarina, ekmegi koparan
>minik parmaklarina.
> vicdan azabim büyüyor.
> Seni daha da fazla sevememenin acisi çöküyor yüregime.
> Ama yüregim sadece bir yumruk kadar ve içinde sadece sen varsin.
> Sofra kalkiyor, ödevler kontrol ediliyor, ertesi gün hangi dersler
>var onu planlayip çantayi hazirliyoruz.
> Yeni aldigim minik pembe desenli beyaz pijamalarini giyiyorsun.
> Yumuşacıkmış, hani benim kadar yumuşakmış ya... İste bu sebeple o
>en sevdigin pijamani giyiyorsun.
> Yine kosup benim yatagima atliyorsun.
> "Tamam, ama" diyorum "uyuduktan sonra seni yatagina tasiyacagim
>haberin olsun"
> Yanina uzaniyorum.
> Baslarimiz yastikta birbirimize bakarak yatiyoruz.
> Bazen içimden gelip dogdugun günden beri hemen hemen her gece sana
>söyledigim ninniyi söylüyorum, senin için besteledigim.
> "Çocugunun yasi kaç olursa olsun bir annenin çocuguna ninni
>söyleme hakki baki kalmalidir" diyorum içimden.
> Zaten ninnime bayiliyorsun, "bir daha söyle anne" diyorsun.
> En çok da "sen benim yildizimsin" bölümünü seviyorsun.
> Gözlerin kapaniyor, uykuya geçiyorsun.
> Saçini düzeltiyorum, usulca egilip boynunu kokluyorum,
>terlemeyesin diye üstünü hafifçe açiyorum.
> Yüzündeki huzura bakiyorum.
> Simdi sen uyu bebegim.
> Rüyanda yildizlarla dolas.
> Sen uyurken ben saçlarina yildizlar koyacagim.
> Uyandiginda rüyalarin gerçek olsun diye...
> Içimdeki vicdan azabi büyüyor.
> Annelik sürekli vicdan acisi çekmekmiş: daha fazla sevememenin,
>her an yaninda olamamanin, karnin agridiginda o agriyi senden alip
>yokedememenin, büyüdügünde bir gün seni birakip gidecek olmamin acilari...
> "Annelik hiç akil kari bir şey değilmiş" demiştim, yeni
>doğduğunda."
>Sürekli endişe ile yasamak insani hasta eder" diyordum.
> Ama bu anne baba hastalığıymış meğer insani öldürmüyormuş.
> İşe gelirken aklim sende, isten çıkarken özlemin içimde.
> Hastaysan her yanım hasta, neşeliysen içim sıcak, ağlıyorsan içim
>ıslak.
> Sevgili kızım/oğlum
> Kırmızı saçlım,
> Kızılcığım. .
> Seni sevecek sadece bir kalbim var, o da yumruğum kadar...
> Ama annelik, bastan aşağı yürek olmakmış meğer...

annelik işte böyle birşey en güzel anlatım anne olduğum için çok mutluyum herkese tattırsın bu duyguyu

evet allah herkese tattırsın çok güzel bir duygu